Drodzy Kapłani i Osoby Zakonne!
Umiłowani Bracia i Siostry!
Dwa tygodnie temu rozpoczęliśmy 2016 rok, który dla całej wspólnoty Kościoła Powszechnego jest naznaczony Nadzwyczajnym Jubileuszem Miłosierdzia Bożego.
W bulli „Misericordiae vultus” papież Franciszek przypomniał nam wszystkim, że „Główną belką, na której wspiera się życie Kościoła, jest miłosierdzie. Wszystko w działaniu duszpasterskim Kościoła powinno zostać otulone czułością, z jaką kieruje się do wiernych; nic też z jego głoszenia i z jego świadectwa ukazanego światu nie może być pozbawione miłosierdzia. Wiarygodność Kościoła weryfikuje się na drodze miłości miłosiernej i współczującej. Kościół «żyje niewyczerpanym pragnieniem ofiarowania miłosierdzia»”.
To papieskie spojrzenie na świadectwo życia Kościoła zobowiązuje i nas do podjęcia drogi miłosierdzia, rozpoczynając ją od odnowy życia sakramentalnego, pielgrzymowanie do wyznaczonych Kościołów Stacyjnych i przejście przez Święte Drzwi, poprzez wybaczenie wzajemnych krzywd aż po konkretne dzieła miłosierdzia, pomagając ubogim, chorym i samotnym, zakładając parafialne grupy charytatywne, wspierając pokrzywdzonych wskutek działań wojennych, a kończąc na regularnej modlitwie w intencji pokoju i ładu społecznego w naszym państwie.
W Rok Miłosierdzia wpisuje się również inny ważny jubileusz, jaki przeżywa Kościół w Ukrainie, a jest nim 25 rocznica odnowienia struktur kościelnych, po latach zniewolenia jakie miało miejsce po II Wojnie Światowej. Ten krok ku wolności przyszedł poprzez odważną decyzję św. Jana Pawła II, który 16 stycznia 1991 roku odnowił działalność naszej lwowskiej archidiecezji i przywrócił struktury diecezjalne w Żytomierzu i Kamieńcu Podolskim.
Pierwszym metropolitą odnowionej archidiecezji został mianowany bp Marian Jaworski. Do momentu tej nominacji był on administratorem apostolskim archidiecezji lwowskiej z siedzibą w Lubaczowie, to znaczy zarządzał tą częścią archidiecezji lwowskiej, która po II wojnie światowej pozostała w granicach Polski. Mianowano również pierwszych po wojnie biskupów. Dla archidiecezji ustanowieni zostali wówczas dwaj biskupi pomocniczy w osobach o. Rafała Kiernickiego i księdza Marcjana Trofimiaka. Ordynariuszem w Kamieńcu Podolskim został mianowany ksiądz Jan Olszański a w Żytomierzu ksiądz Jan Purwiński.
Umiłowani Bracia i Siostry!
Archidiecezja nasza przeżyła bardzo burzliwe chwile po II Wojnie Światowej, podobnie jak i cały Kościół w Związku Radzieckim. Ograbione i zniszczone kościoły, zaplanowane prześladowanie skierowane w stronę duchownych i zaangażowanych w zachowanie wiary wielu osób świeckich, stało się stałą praktyką ówczesnej władzy. Jednak bohaterska postawa nielicznego duchowieństwa, któremu pozwolono prowadzić duszpasterstwo w kilku zaledwie kościołach i wielka rzesza wiernych trwająca przy Kościele, zachowała ciągłość naszej historycznej obecności. Trwając w jedności z Ojcem Świętym, a zarazem pozbawieni obecności arcybiskupa metropolity, dochowali wierności Bogu, Krzyżowi i Ewangelii.
Po dwudziestu pięciu latach rozważając czasy minione, pragnę wraz z wami dziękować Bogu za świadectwo życia, wielką postawę i odwagę działania kardynała Mariana Jaworskiego, dziś arcybiskupa-seniora, który z zapałem podjął się dzieła ratowania spuścizny bł. Jakuba Strzemię. Były to bardzo trudne czasy. Rodząca się wolność przyniosła co prawda nową perspektywę ale jednocześnie postawiła wielkie wyzwania. Oddawane kościoły były zrujnowane i zniszczone. Wspólnoty parafialne potrzebowały duszpasterzy, których brakowało. Warto przypomnieć i uświadomić sobie, że te wszystkie trudności spadły na barki nowego metropolity. Dlatego z tym większym szacunkiem i uznaniem spoglądamy dzisiaj w stronę Księdza Kardynała Mariana Jaworskiego. To on zaprosił pierwszych księży z Polski oraz wspólnoty zakonne męskie i żeńskie. To on powołał do życia Wyższe Seminarium Duchowne aby kształcić nowych kapłanów, zorganizował strukturę parafialną, Kurię Metropolitalną i Sąd Biskupi. Zatroszczył się również o pomoc materialną tak bardzo potrzebną do odbudowy oddawanych świątyń i budowy nowych. Nie sposób wymienić wszystkich zasług ale z całą pewnością można za wszystkie podziękować.
W dniu wczorajszym uczyniliśmy to w katedrze lwowskiej podczas Mszy świętej o godz. 1000 ale to nie jest koniec naszego dziękczynienia gdyż główne uroczystości odbędą się 10 września i połączone będą z doroczną procesją ku czci bł. Jakuba Strzemię, patrona archidiecezji, na które już dzisiaj zapraszam was wszystkich.
Bracia i Siostry!
Niech radosne „Te Deum” zabrzmi w dniu dzisiejszym we wszystkich kościołach naszej archidiecezji. Niech opieka Matki Bożej Łaskawej i innych Patronów broni nas przed zakusami zła i będzie źródłem nadziei na następne lata. Niech nasza wspólna modlitwa będzie wdzięcznością za każdego kapłana, osobę zakonną, kleryków i rzeszę osób świeckich, którzy wpisali się w ostatnie lata historii archidiecezji. A dla nas współcześnie żyjących i kontynuujących zapoczątkowane przed dwudziestu pięciu laty dzieło ewangelizacji, której fundamentem jest posługa nielicznych powojennych kapłanów, będzie odpowiedzialne życie ku chwale Boga Wszechmogącego i dla pożytku Kościoła Świętego, którym jesteśmy my wszyscy. Niech historia nie powstydzi się nas a pokolenia przychodzące po nas, niech budują swoją wiarę na przykładzie naszego życia i pracy. Módlmy się za siebie nawzajem aby nasz lwowski Kościół wzrastał w łasce u Boga i u ludzi.
Przyzywając obfitości Bożych łask, opieki Bogurodzicy i naszych Patronów, wszystkim z serca błogosławię na święty jubileuszowy czas i cały Rok Pański 2016 : W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
+ Mieczysław Mokrzycki
arcybiskup metropolita lwowski
Lwów, dnia 14 stycznia 2016 r.
L.dz. 26/15
List Pasterski z okazji 25 rocznicy odnowienia struktur Kościoła w Ukrainie należy odczytać na wszystkich Mszach św., w niedzielę 17 stycznia 2016 r.
Ks. Józef Pawliczek
Wikariusz Generalny
Lwów, dnia 15 stycznia 2016 r.
L.dz. 27/15