Dzisiaj Wspólnota Taizé liczy ponad stu braci. Są wśród nich katolicy i ewangelicy różnych Kościołów. Bracia pochodzą z około 30 krajów. Samo istnienie Wspólnoty jest już znakiem pojednania pomiędzy podzielonymi chrześcijanami i zwaśnionymi narodami.
Bracia żyją z własnej pracy. Nie przyjmują żadnych darowizn. Nawet ich rodzinne spadki Wspólnota przeznacza na pomoc najbardziej potrzebującym.
Niektórzy bracia mieszkają w najbiedniejszych zakątkach świata, by być tam świadkami pokoju wśród ludzi, którzy cierpią. Dzisiaj takie małe wspólnoty braci, nazywane fraterniami, znajdują się w ubogich regionach Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej. Bracia dzielą warunki życia z ludźmi, z którymi mieszkają na co dzień, i starają się dawać świadectwo miłości najbiedniejszym, dzieciom ulicy, więźniom, umierającym, ludziom doświadczającym tragedii osobistych, porzuconym.
Z roku na rok liczba odwiedzających Taizé zwiększa się. Przybywają ze wszystkich kontynentów, aby wziąć udział w tygodniowych spotkaniach. Siostry świętego Andrzeja (międzynarodowe katolickie zgromadzenie zakonne, założone ponad siedem wieków temu), polskie siostry urszulanki oraz siostry szarytki podejmują część zadań związanych z przyjmowaniem młodych ludzi.
Taizé odwiedzają również zwierzchnicy Kościołów. Wspólnota gościła Jana Pawła II, czterech kolejnych arcybiskupów z Canterbury, metropolitów prawosławnych, 14 biskupów luterańskich ze Szwecji i niezliczoną ilość pasterzy Kościołów z całego świata.
Od 1962 roku bracia oraz młodzi ludzie wysyłani przez Taizé bardzo dyskretnie odwiedzali kraje Europy Wschodniej, by spotkać się z tymi, którzy byli „zamknięci” w granicach własnych państw.
Brat Roger zmarł 16 sierpnia 2005 roku w wieku 90 lat. Został zabity podczas wieczornej modlitwy. Brat Alois, którego już przed wielu laty wybrał jako swego następcę, jest odtąd przeorem Wspólnoty.
Wszystko zaczęło się w roku 1940, kiedy 25-letni wówczas brat Roger opuścił kraj swego urodzenia, Szwajcarię, by zamieszkać we Francji – kraju rodzinnym swojej matki. W młodości chorował na gruźlicę, która na długi czas wyłączyła go z aktywnego życia. Wtedy dojrzało w nim wewnętrzne wezwanie do stworzenia wspólnoty, która w centrum swego życia umieściłaby dwie podstawowe rzeczywistości ewangeliczne: prostotę i dobroć serca.
Kiedy wybuchła II Wojna Światowa był pewien, że podobnie jak jego babcia podczas pierwszej wojny światowej, powinien nieść pomoc ludziom, którzy są w trudnej sytuacji życiowej. Mała wioska Taizé, w której się osiedlił, znajdowała się w pobliżu linii demarkacyjnej dzielącej Francję na dwie części. Było to więc dobre miejsce, by przyjmować uchodźców uciekających przed wojną. Przyjaciele z Lyonu podawali adres Taizé wszystkim tym, którzy byli w potrzebie. Wiedzieli, że znajdą tam schronienie.
Dzięki niewielkiej pożyczce brat Roger kupił w Taizé opuszczony od wielu lat dom wraz z przyległościami. Zaproponował jednej ze swych sióstr, Geneviève, by przyjechała mu pomóc. Wśród uchodźców, których przyjmował, byli między innymi Żydzi. Środki materialne, którymi dysponowano, były ograniczone. Nie było bieżącej wody; po wodę pitną chodziło się do studni w wiosce. Ubogie było także wyżywienie; składało się głównie z zupy robionej z kukurydzianej mąki kupowanej tanio w pobliskim młynie. Przez wzgląd na tych, których przyjmował – brat Roger modlił się w samotności. Często chodził śpiewać do lasu, daleko od domu. Geneviève tłumaczyła wszystkim, że lepiej będzie, jeśli każdy pomodli się sam w swoim pokoju, aby niektórzy z uchodźców, Żydzi czy agnostycy, nie czuli się skrępowani.
Rodzice brata Rogera zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie groziło ich synowi i córce. Zwrócili się z prośbą do przyjaciela rodziny, emerytowanego oficera francuskiego, by sprawował nad nimi opiekę. Jesienią 1942 roku uprzedził ich, że ich działalność została odkryta i że muszą bezzwłocznie wyjechać. Do końca wojny brat Roger przebywał w Genewie i tam z pierwszymi braćmi rozpoczęli życie wspólnotowe. Mogli wrócić do Taizé w 1944 roku.
Śluby pierwszych braci
W 1945 roku pewien młody prawnik mieszkający w regionie powołał do życia stowarzyszenie, które miało opiekować się dziećmi osieroconymi w czasie wojny. Zaproponował braciom, by przyjęli kilkoro z nich u siebie w Taizé. Ponieważ wspólnota mężczyzn nie mogła zajmować się dziećmi, brat Roger poprosił swą siostrę Geneviève, by wróciła do Taizé i zaopiekowała się dziećmi jako ich przybrana matka. W niedziele bracia gościli również u siebie niemieckich więźniów internowanych w obozie założonym w pobliżu Taizé.
Przez następne lata do wspólnoty przyłączali się kolejni młodzi mężczyźni. W Wielkanoc 1949 roku siedmiu z nich wspólnie zobowiązało się na zawsze do zachowywania celibatu, do życia wspólnotowego i do coraz większej prostoty.
Podczas długich rekolekcji w ciszy, w czasie zimy na przełomie lat 1952 / 1953, założyciel Wspólnoty napisał Regułę Taizé, przekazując braciom „główne zasady, które czynią życie wspólnotowe możliwym”.
Wspólnota Taizé we Lwowie: uk-ua.facebook.com
We Lwowie odbywa się Noworoczne Europejskie Spotkanie Młodzieży, które co roku w różnych miastach Europy organizuje ekumeniczna wspólnota braci z Taize. „Taize – Rostock we Lwowie”: taki trytu ma spotkanie, które odbywa się równolegle z tym, które obecnie w Niemczech. Celem lwowskiej inicjatywy jest zgromadzenie ukraińskich sympatyków wspólnoty z Taize, którzy z powodu wojny nie mogą opuścić Ukrainy i stworzenie dla nich „atmosfery Taize” we Lwowie.
Pomimo ograniczeń stanu wojennego (godzina policyjna zabraniająca przebywania poza domem od północy) Parafia św. Jana Pawła II, że względu na pomoc udzielaną ofiarom wojny, otrzymała z Wojskowej Administracji zezwolenie na przeprowadzenie uroczystości i wystawianie przepustek dla wszystkich uczestników Pasterki o północy.
Trzej bracia ze Wspólnoty w Taizé, którzy wyruszyli w „podróż solidarności” przez Europę Wschodnią, przybyli do Lwowa 4 maja. Brat Benoit, który wielokrotnie odwiedzał Lwów w różnych okolicznościach, przybył do Ukrainy po raz pierwszy od rozpoczęcia inwazji Rosji na nasz kraj:
Siłami Parafii św..Jana Pawła II organizowane są spotkania, przynoszące atmosferę spotkań w Taize, tymczasowe nie mogące przyjmować pielgrzymów. Organizatorem jest Parafia św. Jana Pawła II we Lwowie. Wieczorną Msza św. w kościele św. Jana Pawła II rozpoczął się pierwszy "Weekend TAİZE we Lwowie". Są to
Europejskie Spotkanie Młodzieży nie może odbyć się w planowanym terminie w Turynie, dlatego w mniejszym wymiarze, z błogosławieństwem i w jedności ze wspólnotą Taize, w dniach 28 grudnia 2021 po 1 stycznia 2022 odbywa się we Lwowie, pod patronatem Rzymsko-katolickiej Parafii św. Jana Pawła II we Lwowie. Do wydarzenie przyłączyła się Kościół greko-katokolicki oraz Ukraińska Prawosławny Kościół (będący w jedności z prawosławnym patriarchatem).
Papież Franciszek pragnie was zachęcić, abyście użyli wszystkich swoich talentów, energii i sił do czynienia tego świata lepszym tak, aby każdy człowiek mógł znaleźć swoje miejsce w wielkiej rodzinie ludzkiej.
Dziś o godzinie 19.00 we Lwowskiej Katedrze odbyła się wspólna wieczorna modlitwa pielgrzymów, którzy przybyli do Lwowa na spotkanie regionalne Taizé. Nieszpory prowadzili klerycy naszego Seminarium Duchownego.
Czcigodni Księża Biskupi!
Drodzy Bracia i Siostry ze Wspólnoty w Taize!
Kochani Przyjaciele, którzy odpowiedzieliście na zaproszenie i dzisiaj jesteście uczestnikami Regionalnego Spotkania we Lwowie!
W dniach 27 kwietnia – 1 maja 2018 r. odbędzie się we Lwowie Regionalne Spotkanie Młodych Taizé. Przewiduje się, że w spotkaniu weźmie udział ok. 2 tysięcy młodych ludzi z Ukrainy, ale także z krajów ościennych, takich jak Polska, Białoruś, Węgry, Rosja, Słowacja i Czechy. Jak informują organizatorzy spotkania, pojawiły się także zgłoszenia krajów dość odległych, a mianowicie z Chin, Wietnamu czy Meksyku.
Lwów, Wigilia Uroczystości Bożego Narodzenia
24 grudnia 2017 roku
Drodzy Bracia i Siostry!
Z wielką radością przyjąłem wiadomość o zorganizowaniu we Lwowie regionalnego spotkania Wspólnoty Ekumenicznej z Taizé.
Lwów był i jest miastem wielu kultur i wyznań. Przez wieki w naszym mieście żyli obok siebie wyznawcy chrześcijaństwa dwóch obrządków: zachodniego i wschodniego, tworząc wspaniałą mozaikę zwyczajów, przenikających się i kształtujących charakter i specyfikę tego miejsca.
21 października o godz. 19.30 ks. Arcybiskup Mieczysław Mokrzycki spotkał się z braćmi ze wspólnoty w Taize: francuzem Benoit i słowakiem Jean Danielem. Bracia odwiedzili Białoruś i Ukrainę (Odessa, Dniepro, Kijów, Połtawa, Iwano-Frankiwsk, Drohobycz, Stryj), spotykając sie z biskupami rzymsko- i greko-katolickimi, a takze prawoslawnymi, seminarzystami prawosławnymi, uczestniczyli w modlitwach i dialogu z młodzieżą. Jednym z celów spotkań było przygotowanie duchowe tych, którzy planują udział w Europejskim Spotkaniu Młodzieży, które odbędzie się na przełomie roku w Bazylei. Zwracali uwagę na to by wyjazdy nie miały charakteru turystycznych wycieczek, nie dodawano do trasy odległych miejsc, bo to odciąga od skoncentrowania się na istotnych dziełach.
W Lwowie gościli bracia z ekumenicznej wspólnoty Taizé. Ich modlitwa w rzymskokatolickiej katedrze Wniebowzięcia NMP, a także w parafiach greckokatolickich, była zwieńczeniem modlitewnej podróży przez Ukrainę. Brat Benoit i br. Jean Dominik odwiedzili największe miasta Ukrainy, m.in. Kijów, Odesę, Dniepro, Żytomierz i Lwów, aby podczas wspólnej modlitwy ekumenicznej modlić się o pokój w tym kraju.