Sanktuarium PANA JEZUSA KONAJĄCEGO Z MILATYNA
Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
w Kamionce Buskiej, dekanat Żółkiew
Dekret z dnia 14 września 1996 r.
Adres: ul. Jana Pawła II 5, 80-400 Kamionka Buska (Bużańska)
Tel.: + 38 (03254) 236 26
e-mail: sanktuarium.kamionka@op.pl
Obsługują: Księża diecezjalni
Administrator: ks. Wiktor Stachów
Uroczystości odpustowe:
Podwyższenia Krzyża Świętego 14 września
Wniebowzięcie NMP 15 sierpnia
Msza św.
Niedziela
10.00 – pl
16.00 – ua
Dni powszednie
Pn – 08.00
Wt – 18.00
Śr – 08.00
Cz – 18.00
Pt – 18.00
Sb – 09.00
Nabożeństwa
Czwartek – Nowenna do Miłosierdzia Bożego
Piątek – Droga Krzyżowa; Nowenna do Pana Jezusa Milatyńskiego
Historia Kościoła
1471 – Jerzy Strumiłło, podkomorzy lwowski, starosta kamieniecki, właściciel Kamionki-Strumiłowej (od 1944 r. Kamionka Bużańska) wybudował zamek z kaplicą Wniebowzięcia NMP, erygował parafię rzymskokatolicką i ufundował kościół parafialny pw. Ducha Świętego, wzniesiony za bramą miejską na przedmieściu Gliniańskim.
1627 – zamek wraz z kaplicą i kościół parafialny spalili Tatarzy.
1633 – król Władysław IV dał przywilej na zbudowanie nowego kościoła w środku miasta, na przyrynku. Ponownie zostaje ustanowiona parafia oraz wybudowana nowa drewniana świątynia pw. Wniebowzięcia NMP. Dawny kościół parafialny pw. Ducha Świętego został odnowiony później jako filialny.
1716-1766 – zbudowano kolejny wielki drewniany kościół, który ufundował Samuel Sulimirski i starosta kamieniecki Jan Cetner.
1718 – wizytacja arcybiskupa Jana Skarbka, po której została informacja, że stary kościół znajduje się jakby w skorupie nowego, wewnątrz nowowybudowanego (zwykła praktyka owych czasów).
1722 – następna wizytacja o starym kościele już nie wspomina. Już jest sygnaturka, ale jeszcze brak dzwonnicy.
1741 – kolejna wizytacja potwierdza, że nowy w kształcie krzyża kościół jeszcze nie jest konsekrowany, a nawet nie dobudowany.
1757 – wg opisu ks. Karola Walentego Sieprawskiego kościół ma już dwie boczne kaplicy z wieżyczkami, stare retabuły, pozłacany rzeźbiony ołtarz główny, organy na „siedem głosów z bębnami” i dzwonnicę z dwoma dzwonami.
3.08.1766 – arcybiskup Wacław Hieronim Sierakowski konsekruje kościół w czasie wizytacji parafii. Wiadomo, że mury świątyni pokryte gontem.
1791 – pękł dzwon kościelny, zostaje zamówiony nowy.
1793 – pęka nowy dzwon. W kościele coraz mniej miejsca dla wiernych i coraz częściej się mówi o potrzebie nowej świątyni, najlepiej murowanej.
1806 – miała się rozpocząć budowa nowego kościoła, zostały już przygotowane materiały, ale z powodu śmierci właściciela Kamionki Józefa Miera (1809) zostaje zawieszona.
1821 – wg danych powizytacyjnych kościół w stanie znacznego zniszczenia, brak dzwonnicy.
28.05.1822 – likwidacja drewnianego kościoła.
20.07.1822 – rozebrany ołtarz główny.
3.08.1822 – ks. Aleksander Gorecki poświęcił kamień węgielny dla nowej murowanej świątyni. W czasie trwania budowy wierni uczęszczają na msze św. do cerkwi św. Mikołaja.
1828 – wybudowane mury świątyni.
1832 – w oknach pojawiły się szyby.
1834 – zbudowano wieżę, a Feliks Mier ufundował dachówkę z blachy.
16.05.1840 – arcybiskup Franciszek Pisztek dokonał konsekracji. Za kilka lat w sklepieniu świątyni pojawiają się pęknięcia, kościół zamknięto. Nabożeństwa sprawowano na zewnątrz pod namiotem lub w zakrystii.
1869 – kościół wyremontowano.
1873 – zbudowano nową plebanię.
Od 1893 – krążą rozmowy o budowie nowego kościoła.
1903-1944 – proboszcz ks. Jan Czyrek miał od 7 do 10 tys. wiernych, więcej jak 20 miejscowości. Do parafii należały świątynie filialne w mieście (kościół pw. Ducha Świętego, kaplica św. Jana Niepomucena, ufundowana przez ks. Nowakowskiego) oraz na wsiach: Berbeki (1903), Dalnicz (1902), Maziarnia (1903), Obydów (1882), Podrudne (1904), Ruda (1905), Różanka (1905), Turki (1925), Jagonia (1910) i Jazienica.
1908 – dawna świątynia została rozebrana z powodu wad budowlanych (mimo remontów w 1869 i 1874 r.)
Sierpień 1910-1914 – budowa nowego neogotyckiego kościoła wg projektu Teodora Talowskiego, twórcy Kościoła św. Elżbiety we Lwowie. Jest to trójnawowa bazylika na planie krzyża, z pięciobocznie zamkniętymi skrzydłami transeptu i prezbiterium, do którego przylegają dwie zakrystie. Z przodu bardzo wysoka wieża, nakryta szpiczastym dachem otoczonym przez cztery pinakle. Elewacje bogato zdobione neogotyckimi detalami: ostrołukowymi portalami, maswerkami, rozetami, wimpergami, blendami, fryzem arkadowym i gzymsem kostkowym.
Prace prowadzone przez lwowskiego architekta Jana Noworyta oraz budowniczego Wincenta Bednarskiego z Radomyśla. Parafianie wspierali funduszami i pracą. Na fasadzie umieszczono monumentalną rzeźbę Chrystusa, dzieło lwowskiego rzeźbiarza, Ryszarda Plichala, ukończone przez Franciszka Jaskowskiego.
14.05.1911 – biskup Władysław Bandurski poświęcił kamień węgielny
1914-1918 – I wojna światowa przerwała pracę wykończeniowe.
1915 – Rosjanie wywieźli miejscowego kapłana do Kijowa oraz zabrali dzwony.
lipiec-sierpień 1915 – budynek zostaje uszkodzony, zniszczona plebania i zabudowania gospodarcze przy kościele.
1916 – dzwony konfiskowane przez wojska austriackie. Został tylko jeden 20-kilogramowy dzwon.
22.12.1921 – kościół wyposażony w witraże firmy Żeleńskiego w Krakowie.
1928-1930 – ołtarz i ambona rzeźbione przez Jana Wojtowicza z Przemyślan (Artystyczny Zakład Rzeźby Kościelnej) wg projektu Jana Rarogiewicza.
16.05.1929 – arcybiskup Bolesław Twardowski konsekruje kościół, wyremontowany po uszkodzeniach I wojny światowej.
1939-1945 – w okresie II wojny światowej kościół nie uległ zniszczeniu.
1944 – proboszcz ks. Jan Czyrek i wikariusze wyjeżdżają do Polski.
1947-1989 – zamknięty i zdewastowany (spalona wieża, rozebrany dach, wybite witraże i szyby okien, wnętrze ogołocone z całego wystroju z wyjątkiem ołtarza głównego i ambony). W tym okresie kościoł służy jako magazyn zboża, sklep meblowy, punkt napełniania syfonów wodą.
1969 – spłonęła wieża świątyni.
18.11.1989 – kościół zwrócono miejscowej wspólnocie rzymokatolików. Mszę św. sprawował oraz poświęcenie kościoła dokonał o. Rafał Kiernicki OFMConv, biskup pomocniczy archidiecezji lwowskiej. Z powodu braku kapłanów początkowo parafia w Kamionce Buskiej była obsługiwana jako dojazdowa. Msza św. była sprawowana w czwartki, piątki i niedziele.
26.12.1989 – po raz pierwszy po otworzeniu spustoszonej świątyni przyjechał arcybiskup Marian Jaworski, czciciel Pana Jezusa Milatyńskiego.
8.04.1990 – pierwszą niedziela palmowa, w Eucharystii uczestniczy 29 osób.
1992-2009 – proboszczem ks. Władysław Derunow.
1992 – wystawiona nowa wieża w miejsce spalonej oraz zrobiony dach.
1995 – przy świątyni na stałe rezyduje kapłan.
14.09.1995 – odpustowej uroczystości Podwyższenia Krzyża św. przewodniczyli: ówczesny metropolita lwowski, abp Marian Jaworski, bp Rafał Kiernicki oraz ks. Mieczysław Mokrzycki, obecny arcybiskup lwowski. Do kościoła przeniesiono i uroczyście w nim intronizowano starą kopię cudownego obrazu Pana Jezusa Milatyńskiego, pochodzącą z katedry lwowskiej, która od 1993 r. odbierała kult w kaplicy cmentarnej w pobliskim Streptowie.
1996 – otynkowanie wnętrza świątyni.
14.06.1996 – świątynia została formalnie ustanowiona sanktuarium Pana Jezusa Konającego z Milatyna.
14.09.1997 – arcybiskup Marian Jaworski koronuje obraz koronami, które błogosławił i poświęcił Ojciec Święty Jan Paweł II w Krośnie podczas kanonizacji bł. Jana z Dukli, w czasie pielgrzymki do Polski w 1997 r.
Czerwiec 2001 – św. Jan Paweł II błogosławi obraz, przebywając we Lwowie. W czasie pobytu św. Jana Pawła II we Lwowie, jako dar parafii i dziękczynienie za odnowienie kultu, dzieci niepełnosprawne złożyły Ojcu Świętemu w darach ofiarnych wizerunek Pana Jezusa Konającego z Milatyna.
2006 – pomalowanie wnętrza kościoła w 5. rocznicę pobytu św. Jana Pawła II na Ukrainie i w 80. rocznicę urodzin metropolity lwowskiego Kardynała Mariana Jaworskiego – jako wotum i dziękczynienie za duchowe i materialne wsparcie, wyraz wdzięczności wiernych. Wspólnota wystąpiła do lokalnych władz z prośbą o upamiętnienie tego wydarzenia przez nadanie na cześć Papieża ulicy, przy której znajduje się sanktuarium w Kamionce Buskiej, imienia Jana Pawła II.
14.09.2009 – w 25. rocznicę konsekracji biskupa metropolity Kardynała Mariana Jaworskiego uroczyste obchody 20-lecia ponownego oddania kościoła i jego odbudowy oraz jubileusz 100-lecia istnienia świątyni.
2009-2011 – administratorem parafii mianowany ks. Adam Bezak z diecezji Tarnowskiej.
2011 – administrator ks. Wiktor Stachów.
Historia cudownego obrazu Pana Jezusa Konającego
XVII w. – obraz malowany olejnymi farbami na grubym płótnie o wymiarach 56x73 jest dziełem nieznanego włoskiego malarza. Tło obrazu jest jasne zaś postać ukrzyżowanego Jezusa ciemniejsza. Głowa Jezusa, z której zwisają włosy, opiera się na prawym ramieniu, niemal równolegle do poziomej belki krzyża. Twarz zwrócona jest ku przodowi, jakby patrząca na ludzi w wielkim bólu, na głowie cierniowa korona, z rąk i boku spływają krople krwi, na lewym ramieniu przy szyi widać wyraźnie głęboka ranę od niesionego krzyża. Cudowny wizerunek, jak i jego kopie często ozdabiane złotymi i srebrnymi koronami, kosztownymi sukienkami i wotami.
1700 – z Rzymu na Ruś przywiózł go o. dr Józef Mocarski, prowincjał dominikanów, i darował swojej krewnej Joannie Krzeszowskiej z okazji ślubu z pułkownikiem wojsk koronnych Popławskim. Obraz wędrował w rodzinie, znajdował się w rękach Popławskich, Kucharskich, i na koniec trafił do domu Antoniego Sobieszczańskiego, cześnika latyczewskiego.
1734 – Antoni Sobieszczański i jego żona Magdalena Kucharska przybyli do Nowego Stawu, przywożąc ze sobą obraz.
1745 – syn Antoniego i Magdaleny, Jan Nepomucen, zachorował i był bliski śmierci, żona cześnika, pokładając wielką ufność w Miłosierdziu Bożym, poprosiła męża, aby obraz włożył do kolebki umierającego syna. Jan został natychmiast uzdrowiony, a stary obraz przez chwilę wyglądał jak nowy, po czym wrócił do dawnego stanu. Po tym wydarzeniu obraz został przeniesiony do dworskiej kaplicy i udostępniony wiernym. W podziękowaniu za doznaną łaskę rodzice przyozdobili obraz srebrną koroną oraz sercem u boku Pana Jezusa.
Obraz często był nawiedzany przez świeckich i duchownych z obu katolickich obrządków, którzy doznawali wielu różnych łask i uzdrowień. Towarzyszyły mu również takie niezwykłe zjawiska, jak krwawe krople spływające z lewej ręki Pana Jezusa lub pojawiające się świetlne promienie. Miejscowy proboszcz ks. Jędrzej Gizycki powiadomił o tym arcybiskupa lwowskiego Mikołaja Wyżyckiego, który polecił skierować do dworu w Nowym Stawie specjalną komisję.
10.07.1747 – arcybiskup Mikołaj Ignacy Wyżycki, metropolita lwowski, na podstawie wyników badań komisji inkwizyсyjnej, ogłosił dekret, uznający wizerunek w Nowym Stawie za łaskawy i polecił go czci wiernych oraz nakazał przenieść do pobliskiego kościoła karmelitańskiego w nieodległym Milatynie Nowym.
14.08.1747 – obraz z Nowego Stawu w wigilię uroczystości Wniebowzięcia NMP przeniesiono w dostojnej asyście do kościoła Ojców Karmelitów Bosych w Milatynie i umieszczono w wielkim ołtarzu. Od tego czasu obraz zaczęto nazywać Milatyńskim, a za jego pośrednictwem doznawano wiele łask i cudów, szczególnie liczne były uzdrowienia.
1754 – powołano kolejną komisję do przesłuchania wiernych, którzy otrzymali łaski od czczonego w obrazie Pana Jezusa oraz zbadania cudów.
15.01.1755 – arcybiskup Wyżycki wydał ponowne orzeczenie: ,,Obraz ten, jako najpierw łaskawy, obecnie za cudowny uznajemy i ogłaszamy”.
1758 – ukazała się książka „Źródła żywota”, zawierająca opisy licznych cudów i łask doznawanych po modlitwie przed obrazem Pana Jezusa Milatyńskiego.
1771- 1791 – dla licznie przybywających ze wszystkich stron pielgrzymów w Milatynie zbudowano nowy barokowy kościół (fundator Franciszek Głogowski), skonstruowany na planie krzyża, z kopułą na skrzyżowaniu, usytuowany na wzgórzu i przez to widoczny z daleka. Opiekę w dalszym ciągu nad tym sanktuarium sprawowali karmelici.
1788 – kasata karmelitańskiego domu zakonnego przez cesarza Józefa II. Opiekę nad sanktuarium przejmują księża diecezjalni.
1840-1849; 1851-1852 – sanktuarium opiekują się jezuici.
1906 – metropolita lwowski arcybiskup Józef Bilczewski oddał sanktuarium pod opiekę Zgromadzenia Misjonarzy św. Wincentego a Paulo, którzy byli kustoszami świątyni i wizerunku Pana Jezusa Konającego przez 40 lat. Przeprowadzili również remont generalny świątyni.
1914-1918 – w okresie międzywojennym sanktuarium odgrywało dużą rolę w ożywianiu religijności archidiecezji lwowskiej. Odwiedzały je tłumy pielgrzymów. Samych odpustów obchodzono w nim 12 rocznie. Na mocy przywilejów papieża Grzegorza XVI z dnia 16.11.1841 r. odpust zupełny można było uzyskać w dniach szczególnej czci wizerunku Pana Jezusa Milatyńskiego: 3 maja – znalezienie Krzyża, uroczystość Zielonych Świąt, 29 czerwca – św. Apostołów Piotra i Pawła,15 sierpnia – Wniebowzięcia NMP, 8 września – Narodzenia NMP, 7 października – Matki Bożej Różańcowej (wiele z nich ze względu na grekokatolików obchodzono podwójnie). Grekokatolicy w dalszym ciągu także odnosili się do obrazu Pana Jezusa Milatyńskiego z ogromną czcią.
Główną uroczystością w roku był odpust 14 września – Podwyższenia Krzyża Świętego. W jego wigilię z całej okolicy ciągnęły do sanktuarium piesze pielgrzymki z chorągwiami, krzyżami i feretronami, część wiernych przyjeżdżała też konno i wozami. Największe pielgrzymki docierały do Milatyna ze Lwowa, Kamionki Strumiłowej, Żelechowa.
1920 – w czasie wojny polsko-bolszewickiej z obawy przed profanacją cudowny obraz wywieziono na krótko do Lwowa, gdzie podejmowano go jako „uchodźcę”.
1939-1945 – podczas II wojny światowej najpierw obraz zakopano w gospodarstwie Wardyńskich, a następnie ks. Ludwik Sieńko przywiózł go do Kurii Metropolitalnej we Lwowie.
1946 – Księża misjonarze zmuszeni byli opuścić Milatyn. Cudowny wizerunek Pana Jezusa Konającego wywieźli z sobą do Krakowa, gdzie znajdował się w domowej kaplicy misjonarzy na Kleparzu.
1976 – udostępniony do publicznego kultu w specjalnym bocznym ołtarzu kościoła św. Wincentego a Paulo w Krakowie przy ul. Św. Filipa 19, gdzie każdego piątku odprawiane jest nabożeństwo przed cudownym obrazem Pana Jezusa Milatyńskiego, nowenna podziękowań i próśb. Przybywają tam również liczne pielgrzymki.
Sanktuarium w Milatynie po II wojnie światowej zostało zamknięte i przeznaczone kolejno na magazyn książek, żywności, a następnie elektrownię. Na początku lat dziewięćdziesiątych świątynię przekazali Ukraińskiej Autokefalicznej Cerkwi Prawosławnej.
14.09.1993 – intronizacja wiernej kopii cudownego wizerunku Jezusa Milatyńskiego w kaplicy cmentarnej w Streptowie (miejscowość oddalona o 9 km od Milatyna i o 7 km od Nowego Stawu). Mszę św. w dniu odpustu milatyńskiego sprawował lwowski sufragan bp Rafał Kiernicki.
1996 – wizerunek przeniesiono do kościoła rzymskokatolickiego w Kamionce Buskiej.
Żródła:
Modlitewnik Milatyński, opr. Józef Marecki OFMCap., Kamionka Buska 1999.
G. Rąkowski, Ziemia lwowska, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2007.
М. Бучек, І. Седельник, Львівська Архідієцезія латинського обряду Ілюстрована розповідь т. 1, Львів 2004.
http://www.cracovia-leopolis.pl/index.php?pokaz=rozmowy&id=1885
http://www.castles.com.ua/
http://www.cracovia-leopolis.pl
14 września 2022 r. Kościół rzymskokatolicki w Ukrainie uroczyście zakończył Rok Krzyża Świętego. Główne uroczystości z udziałem Konferencji Episkopatu odbyły się w Szarogrodzie, w sanktuarium Męki Pańskiej. A w archidiecezji lwowskiej zakończenie Roku Świętego Krzyża odbyło się w sanktuarium Jezusa Konającego z Milatyńskiego w Kamionce-Bużkiej.
Drodzy Bracia i Siostry!
Wraz z centralnymi uroczystościami zakończenia Roku Krzyża Świętego, podobne uroczystości organizowane są w każdej diecezji. W naszej archidiecezji odbędą się one 14 września br. w Sanktuarium Krzyża Milatyńskiego w Kamionce Buskiej.
Od 19 do 24 sierpnia dzieci naszej parafii razem z rodzicami, animatorami, siostrami i ksiedzem przebywali na letnim odpoczynku „Wakacje z Bogiem” w parafii św. Michała Archanioła w Czerniowcach- Sadogórze.